Vandaag kan ik Dollar makkelijk uit de wei halen, hij loopt niet meer voor me weg. Hij komt weliswaar nog niet enthousiast naar me toe, maar als ik naar hem toe ga blijft hij staan en kijkt naar me. Ik loop naar zijn schouder, vraag hem in te buigen, doe het halster om en neem hem mee.
Ik ga hem longeren in de binnenbak. Er is vanuit de gang een smalle ingang naar de bak, waar de paarden precies tussendoor passen. Ik ga de ingang door en vraag Dollar met me mee. Hij blijft staan. Hmmm. Ik ga weer naar buiten, neem Dollar een stukje mee terug de gang in en vraag hem weer richting het deurtje naar de bak. Hij volgt me bereidwillig. Ik loop in een grote boog naar het deurtje, zodat we er recht voor uitkomen en besteed extra aandacht aan mijn lichaamstaal: ik richt mijn navel in een boog naar voren en de bak in, de heup en schouder aan de kant van Dollar houd ik nadrukkelijk open om extra draw te creeren. Dollar loopt achter me aan en blijft vlak voor de ingang stilstaan. Toch maar niet. Blijkbaar heeft hij moeite met de smalle doorgang en wil hij niet zomaar zonder meer mij daardoorheen volgen.
Tijd voor een andere tactiek.
Ik ga de bak weer uit. Deze keer wil ik proberen wat er gebeurt als ik hem niet naar binnen ‘draw’, maar naar binnen ‘push’. Ik heb namelijk het gevoel dat hij dan wel zou gaan. Ik laat hem een half rondje om me heen lopen en op het moment dat hij voor de ingang van de bak is wijs ik met de zweep naar zijn schouder om hem te vragen vanuit de cirkel in een rechte lijn verder te gaan. Zonder mankeren loopt Dollar de bak in.
Tijd om erachter te komen wat dit te betekenen heeft. Zou Dollar, met zijn verleden, zich op lastige momenten toch nog meer op zijn gemak voelen wanneer je hem ergens heen drijft, dan wanneer je hem vraagt je te volgen? In ieder geval gaan we dit oefenen!